Moeilijk afscheid & nieuwe avonturen

Oeps alweer zeker een week geleden dat ik jullie een uitgebreide update gaf over mijn reis. Nu zit ik in de bus na een lange tour dag en dus genoeg tijd voor een blog over de afgelopen tijd. 

Als vrijdag 25 mei mijn laatste huisgenootjes vertrekken is Albert Road helemaal leeg en is het voor mij tijd om ook mijn spullen in te pakken. Wat nogal een raar gevoel is. Gedag zeggen tegen de vertrouwde mensen in het huis, vervolgens zelf ook spullen inpakken maar nog niet vertrekken. Alleen maar naar het andere huis van Ready4Life, wat heel raar is, een soort tussen weekje. Maar gelukkig word ik daar wel met open armen door voornamelijk de Belgische meisjes en gaan we zaterdag op pad om een laatste roadtrip te doen. En helaas was het nogal een pechdag.. tijdens de 4 uur lange rit krijgen we ergens in de middle of nowhere een klapband en staan we dus stil. Godzijdank zat er in onze auto wel een reserveband en stopte er eigenlijk meteen een vrachtwagenchauffeur die ons wel wilde helpen. Dus na een korte stop gaan we verder met als eindbestemming Valley of Desolation maar ook daar hadden we niet alle geluk mee want het was nogal mistig dus ver de vallei in kijken zat er niet in. Maar ach t was een fijne rit en het uitzicht (met de wolken) was op haar eigen manier toch adembenemend. 

Zondag is het tijd voor een experience die voor veel mensen in Zuid Afrika ontzettend belangrijk is maar wat voor mij wat minder betekenis heeft. We gaan namelijk naar de kerk. Ik had wel wat dansen en zingen verwacht maar mijn verwachtingen werden omver geblazen. Het leek wel een concert. Mensen die mee aan het zingen waren en dansen. Als je niet naar de tekst luisterde kon je niet zien dat het een kerk was. 

En dan is t moment toch echt daar; mijn laatste dagen op school, mijn laatste dagen bij mijn kindjes. Wat ben ik toch gek op deze kinderen en wat was het afscheid nemen zwaar. Gelukkig ging het niet zo maar voorbij, het was nogal een dingetje. Elke ochtend wordt er zoals ik al eerder genoemd had, met de hele school een gebed gedaan en deze keer leek het de directeur dan wel leuk als ik nog even voor de hele school in de microfoon iets ging zeggen. Sta je dan met je net wakkerre hoofd voor 600 kinderen iets te verzinnen, maar gelukkig viel het mee. Ook in de pauze werd eruit gepakt. Ik zelf had voor de docenten een taart meegenomen maar de docenten zelf hadden er 3 gekocht, dus de mijne viel een beetje in het niets. Toen was het tijd voor de speeches. Als eerst de vrijwilligercoördinator van de school. Met ontzettend mooie woorden over het eerste moment dat ze mij (en voornamelijk mijn lach) zag. 1 van de liefste personen die ik hier in Zuid Afrika heb leren kennen. Want ook toen ik ziek thuis was stuurde zij elke dag een berichtje hoe het ging. En toen ze even in de klas kwam kijken en ik toevallig aan het les geven was zei ze dat ik het ontzettend goed deed en ook dat benoemde ze tegenover alle docenten. Daarn was het de tijd voor Ms. Fornes, de docent bij wie ik de afgelopen 2 maanden in de klas was. Een vrouw van weinig woorden zoals ze zelf ook zei. Maar ze bedankte voor de extra hulp, de extra aandacht voor de kinderen en voor het soms corrigeren van haar wiskunde sommen. Daar was het de tijd voor Mrs. Mostert die de andere grade 4 lesgeeft en waar ik dan ook soms bij in de klas ben geweest. Ook die had lieve woorden over de gesprekken die we naast de lessen hebben gehad over de verschillen tussen Nederland en Zuid Afrika. Ze had ook nog nooit met iemand gesproken die niet in God gelooft. 

En als laatste de principal natuurlijk, om dat samen te vatten: You feel like my extra daughter. Mr. Erasmus; in mijn ogen de broer van Nelson Mandela wat een goude man. Na alle goede en vooral diepe gesprekken voelt de G. J. Louw staff als een familie en een tweede huis en dat is moeilijk afscheid nemen. Maar zoals ik ookal in mijn response heb genoemd; “It is a goodbye but not for good” 

En dan na een middag spelletjes spelen en cakejes eten met de klas is ook het tijd om daar afscheid van te nemen. Ms. Forbes vond het een goed idee om de kinderen die wat wilde zeggen mochten gaan staan en iets tegen mij mochten zeggen en dat was zeker niet makkelijk. Dingen als; “I am going to miss you” gingen door merg en been. 

Maar aan al het goeds komt een eind. Tijd voor nieuwe avonturen. Vrijdag ochtend om 6.30 vertrokken met de Bazbus richting Kaapstad. Waar ik na een uurtje met Winnie ik contact kom. Ook 18 ook Nederlands ook vrijwilligerswerk in Port Elizabeth gedaan. En besluiten vrijwel gelijk om samen verder te reizen. En dus slapen we vrijdag avond met z’n tweeën in een dorm in de Santos Express Train Lodge in Mosselbay en worden we zaterdag wakker van de opkomende zon boven de zee. “Zwaar leven” zeggen we dan even tegen elkaar. Die dag hiken we een stuk van het St. Blaize trail maar vinden na een kleine driekwartier het mooiste plekje om genieten van de golven en daar blijven we dan ook een uur zitten en besluiten daarna om terug te lopen naar ons hostel om daar weer de Bazbus te nemen naar Hermanus. En zondag avond vertrekken we na weer een dagje Hiken (en kroketten bij Dutchies eten) richting Kaapstad. 

En daar rij ik dan nu ook. We hebben er een hele dag op zitten. Zeehonden kijken bij Seal Island, pinguins kijken bij Boulders Beach, fietsen door Table Mountain National Park, hiken naar Cape Point Lighthouse en vanaf daar door naar Kaap de Goede Hoop. Kaapstad is nu al onvergetelijk. 

Iets langer verhaal dan in eerst de bedoeling was.. 

Liefs,